Vandaag ben ik, beste mede-Antwerpenaar, tot de conclusie gekomen dat er zich meer glimlach tekent rond de zogenaamd verzuurde monden dan aangenomen. Er klopt werkelijk een groter hart in de schijnbaar bekrompen borst dan er in de wandelgangen wordt gefluisterd.
Dit weloverwogen besluit komt er na grootschalig proefondervindelijk veldwerk. U vraagt zich af met welk meetinstrument men deze boude stelling kan staven?
Men beginne bij het prille begin. Men neemt een onschuldig kind, bij voorkeur een baby of peuter onder de arm en reist per openbaar vervoer of doet samen boodschappen. Men observeert discreet reacties van omringende passagiers, die van winkelpersoneel en passanten op straat. Men doet dit ettelijke maanden achter elkaar in Antwerpen en omstreken.
Toe te passen formule: de hoeveelheid interactie tussen hen en het kind is rechtevenredig met de warmte die in hun ziel huist. Spiekbriefje toegelaten.
Vervolgens voert men regelmatig steekproeven uit in andere gebieden. Men laat de natuurlijke aantrekkingskracht van het kind z’n werk doen en ontgint wat er te rapen valt.
Dat er nog hoop is. En dat het loont om zelf bij te dragen tot de opwarming van Antwerpen. Daarom: laat die zure laag smelten en spuit wat meer zotternij in de ether. Gebruik onafbreekbare moppen en sorteer vooral uw lachsalvo’s niet. De menselijke natuur heeft u nodig, laat hem niet in de kou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten