Heksen moet je verbranden. Als een heks sterft op de brandstapel, weet men pas zeker dat het eigenlijk geen heks was.
Dat ik gedurende minstens negen maanden pijnvrij zou moeten zijn, vertelt men mij. Daarna komt het gevoel stilletjesaan terug onder de vorm van tintelingen, scheuten van sensibiliteit. Tot die tijd kan ik zitten, liggen en beminnen zonder grote voorzorgsmaatregelen te moeten treffen.
Dat is de theorie. De praktijk is opnieuw inslapen. Een dokter vertrouwen om aan een zenuw te morrelen. Meer bepaald: laten verbranden. Vrijwillig. Wellicht ook het risico lopen op schade aan nabijliggende zenuwwortels. Zoals deze om te beminnen. Of om de vertering af te ronden.
Men zegt dat je altijd een keuze hebt in het leven. Maar wat als die keuze pas z’n gevolgen prijsgeeft na de feiten? Wat als je pas weet of het een heks is, wanneer ze al rokend op de brandstapel hangt te bengelen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten