Heksen en zenuwen

Heksen moet je verbranden. Als een heks sterft op de brandstapel, weet men pas zeker dat het eigenlijk geen heks was.

Dat ik gedurende minstens negen maanden pijnvrij zou moeten zijn, vertelt men mij. Daarna komt het gevoel stilletjesaan terug onder de vorm van tintelingen, scheuten van sensibiliteit. Tot die tijd kan ik zitten, liggen en beminnen zonder grote voorzorgsmaatregelen te moeten treffen.

Dat is de theorie. De praktijk is opnieuw inslapen. Een dokter vertrouwen om aan een zenuw te morrelen. Meer bepaald: laten verbranden. Vrijwillig. Wellicht ook het risico lopen op schade aan nabijliggende zenuwwortels. Zoals deze om te beminnen. Of om de vertering af te ronden.

Men zegt dat je altijd een keuze hebt in het leven. Maar wat als die keuze pas z’n gevolgen prijsgeeft na de feiten? Wat als je pas weet of het een heks is, wanneer ze al rokend op de brandstapel hangt te bengelen?

Geiten

Bij ons thuis zien we hen graag.
Dankzij hun melk kan m’n zoontje toch opgroeien met voldoende calcium in z’n schattige botten zonder z’n toevlucht te moeten zoeken tot soja- of rijstalternatieven, die weliswaar hun verdiensten hebben bewezen maar toch ook nadelen bevatten. (cariës, toegevoegde vitaminen versus natuurlijke)

De kaas, vooral de romige variant, wordt hier ook met duimen en vingers afgelikt. Ideaal met zoute crackers of provençaals gekruide rijstkoeken. Of met jonge worteltjes en stukjes komkommer uit het vuistje. Ideeën genoeg.

Hun speelse sik onderaan de kin zorgt bij m’n tweejarige ook steevast voor hilariteit, vooral wanneer hij dit in bad met Zwitsalschuim nabootst.
Ja geiten zijn onze dikke vrienden.

Alleen. Die exemplaren die denken dat een kind nog geen mens is maar een halfbakken ding, een ongelikte beer, een het... Geiten die je dan bedenkelijk, nee afkeurend, aankijken als blijkt dat het, naar hun persoonlijk referentiekader, geen evidente naam heeft gekregen. Vooral omdat jij er als moeder niet exotisch genoeg uitziet voor een uitheems genaamde worp. Maar daar weten geiten raad mee. O wat stom, het is niet jouw kind! Natúúrlijk niet. Jij zal wel de babysit zijn, toch?

Nee die geiten slachten wij liever ritueel om nadien lekker te roosteren. Of zoals mijn het zoon zou zeggen: bjabikoe.

Harlekijn

In het licht van duizend zonnen, werd mijn hart opnieuw geboren.
Uit je voeten, uit je haren, alles straalt van sterrenpracht.
Je vleugels, nu nog gevouwen, wenken elke dag
naar hoger en vrijer. Wat nu nog je zwakte is, wordt later je kracht.
En ik, ik teken cirkels en een harlekijn, boven de wolken van je bed.
Want zo wil ik zijn, een rond baken van warme omhelzing en jij
m'n bliksemstraal, m'n ventje, m'n dondersteentje mijn.




voor m'n zoontje Joaquin Gabriel, °11 april 2007