Waarom is het dat als ik over een emotioneel mijnenveld loop, steeds hetzelfde soort eten m’n voorkeur wegdraagt? Geef me geen slaatje met gesmolten geitenkaas met spekreepjes en zure appelpartjes. Laat me niet worstelen met een kippeboutje à la Asterix en Obelix, want het smaakt me niet. Meer nog, ik ga nog harder grienen. Terwijl ik op dagen zonder emotionele terreur tuk ben op dit soort lekkernijen.
Ik snapte er ook niks van, tot ik opeens die ingeving kreeg. De sleutels tot succes, in dit geval de ingrediënten waar de troostende werking van uitgaat, heb ik in een lijstje gegoten. Zo kan ik maar vooral m'n chef kok dit raadplegen in gevallen van urgenties.
Kenmerken van troostrijke voeding voor de emo-patiënt:
- het voedsel moet warm geserveerd worden
- het hoofdbestanddeel moet smeltkaas en/of tomaat zijn
- het voedsel moet bij voorkeur met een lepel uit een kommetje te eten zijn (zie punt 4)
- de maaltijd moet makkelijk in halve ligpositie (in bed of zetel) verbruikbaar zijn, al dan niet vergezeld van een film of boek
Voorbeelden van zulks eten zijn:
- Poestapotje (Hongaars stoofpotje van groenten, kip, tomaat-paprikasaus)
- Zelfgemaakt broodje met restjes groenten en/of vlees, smeltkaas, ketchup en mayonaise, opgewarmd in de magnetron
- Soyascheuten met spaghettisaus (!) en parmezan (hoewel ik van deze kaas steeds weer schele hoofdpijn schijn te krijgen)
Benieuwd naar wat jullie troosteten is. Post het maar!
Zoute chips, liefs een megagrote zak van een gekend merk en een fles wijn, porto of martini binnen handbereik zijn mijn grote troostbrengers. Met de drank probeer ik mijn zorgen, op dat moment van absolute wanhoop schijnbaar onoverkomenlijk, te verdrinken. Maar ik ben met de jaren tot het besef gekomen dat ze goede zwemmers zijn en dat ik andere middelen zal moeten aanwenden om ze de kop in te drukken. Een blik van medeleven van mijn geliefde of een innige omstrengeling met haar doen tegenwoordig al wonderen. En dan fluistert ze steevast: ik wil je maatje zijn.
BeantwoordenVerwijderen